Window of hope – Oleta Adams
De Adventsperiode is een periode van hoop en verwachting. Met iedere aangestoken kaars wordt het lichter en wordt de hoop groter. In 1993 maakte Oleta Adams daar al een mooi nummer over: Window of Hope.
Oleta Adams schreef het lied nadat ze in de krant een verhaal had gelezen over een zwart meisje dat leukemie had gekregen. Dit meisje, dat weinig hoop had op genezing vanwege een tekort aan ruggenmerg, tekende wat ze door het raam van haar ziekenhuiskamer zag. Een van de tekeningen toonde de boom die voor het raam stond, met een paar blaadjes eraan, omdat het winter was. De zusters in het ziekenhuis noemden deze tekening de ‘Window of Hope’.
In haar lied beschrijft Adams hoe je in een donkere ruimte kunt zitten en je blijft wentelen in je zorgen en problemen, zonder een uitweg te kunnen zien. Alle hoop en al het licht lijkt uit je leven verdwenen te zijn, tot er toch een licht op een muur valt – een sprankje hoop. De kamer blijkt niet afgesloten te zijn, maar een raam te bevatten. Dit beeld vind ik op meerdere niveaus mooi. Allereerst natuurlijk omdat het licht naar binnen kan laten vallen, maar ook omdat het verbondenheid met buiten symboliseert. Door een raam zie je wat er buiten gebeurt, kun je andere mensen zien – en zij kunnen jou zien en je helpen als ze zien dat je dat nodig hebt. Andere mensen kunnen zo licht brengen in een donkere situatie en verlichting van de zorgen.
Het refrein beschrijft dit ook heel treffend: “When you think it’s all over and you wanna let go / The faintest glow is there to help you, I know”. Als je maar blijft zoeken naar een lichtpuntje van hoop, kun je het ook vinden. Het doet me ook denken aan de vele spreekwoorden over hoop, zoals ‘zolang er hoop is, is er leven’, of de Duitse equivalent: Die Hoffnung stirbt zuletzt. Er is nog niets verloren, als je blijft geloven dat er hoop is.
In de bridge wordt dit nogmaals benadrukt: “Hope is the sea of life / That was meant to flow / As a never ending stream”. Hoop als een zee van leven, die voor altijd blijft stromen: het is een prachtig beeld, evenals in het zinnetje “Hope is a waking dream”, waar de hoop wordt voorgesteld als iets dat over ons waakt terwijl we slapen en ons dus beschermt.
2020 was een moeilijk en zwaar jaar, waarin iedereen waarschijnlijk wel een moment heeft gehad dat er geen hoop meer leek te zijn. Juist op dat soort momenten is het dus belangrijk dat we een lichtpuntje vinden en in de duisternis laten schijnen. De Adventsperiode en de Kerst zijn daarom de ultieme momenten om eens na te denken over al die kleine lichtpuntjes die we kunnen ervaren en het raam wijd open te zetten om het licht naar binnen te laten schijnen.
Chris Flinterman is Researchmasterstudent Duitse literatuur aan de Universiteit Leiden. Daarnaast zelfbenoemd muziekprofessor met een erg brede smaak: van ABBA tot ZZ Top en alles wat daartussen ligt. Op Twitter te volgen als: @CFlinterman. Blogt verder op 33.45fm over oude rock ‘n roll.
