What a Wonderful World – Louis Armstrong
Deze Veertigdagentijd besteed ik iedere week aandacht aan een optimistisch lied, een lied dat vertrouwen biedt. Ditmaal is dat What a Wonderful World van Louis Armstrong, een prachtig lied dat al sinds het begin van de Top 2000 ieder jaar hoog genoteerd staat.
In het lied bezingt Louis Armstrong hoe mooi de wereld om ons heen is. De groene bomen, de rode rozen, die voor ons bloeien, blauwe luchten, witte wolken, de gezegende dag en de heilige nacht: steeds weer bedenkt hij daarbij wat een schitterende wereld er om ons heen bestaat. Het is iets wat we wellicht soms niet meer zien, omdat we het voor gewoon aannemen, maar door dit lied worden we opgeroepen nog eens beter te kijken. Zeker nu, in het begin van de lente, is er ontzettend veel te zien en genoeg om ons over te verwonderen: knoppen die ontstaan in de bomen, vogels die weer massaal gaan fluiten – wie kan daar niet vrolijk van worden?
De brug naar het scheppingsverhaal is zo geslagen. Die schitterende wereld is voor ons door God als een paradijs geschapen en wij mogen er in leven. Dat betekent dat we er goed voor moeten zorgen, maar vooral ook dat we moeten genieten van al het mooie dat er te zien, te horen en te ruiken is in deze wereld.
In het derde couplet verschuift de focus van de natuur naar de mensen in de wereld. Daarbij worden de kleuren van de regenboog genoemd als een enorm sterk en veelbetekenend beeld: deze kleuren zijn namelijk te zien op de gezichten van de mensen. Enerzijds wordt hiermee getoond dat mensen, hoe verschillend ook in achtergrond, seksuele voorkeur, leeftijd, etc. etc. etc., vredig samenleven. Er is verbinding tussen de mensen, iedereen neemt de ander aan zoals hij/zij/hen is. Anderzijds kan de regenboog ook als een verwijzing naar het verbond tussen God en de mensen gezien worden, zoals Hij het met Noach na de zondvloed sloot. Daarmee verwijst ook de regenboog naar de grootsheid van de schepping.
Het laatste couplet is erg toepasselijk voor de lente: hierin wordt het nieuwe leven bezongen. Armstrong zingt over baby’s die opgroeien tot grote mensen en meer leren dan hij ooit zal weten. Hierbij wordt een vooruitgangsgedachte getoond, waarin de nieuwe generatie weer nieuwe dingen ontdekt, die oude generatie nooit gekend kon hebben. De wereld wordt, kortom, steeds weer een stukje mooier en wonderbaarlijker.
Een hoop optimisme dus in dit lied, met de oproep om ons vooral eens te verwonderen over de wereld om ons heen. Daarnaast wordt ook een vast vertrouwen in de Heer duidelijk, dat we samen in de vrede mogen leven. Een mooie boodschap voor de lente, waarin alles nieuw wordt!
