Pride: the name of love
Iets minder dan een jaar geleden kwam ik bij mijn ouders en vrienden uit de kast als gay. Omdat dit vaak ook in kerken nog gevoelig ligt, wil ik hier een aantal van mijn gedachtes delen. Dit doe ik aan de hand van de muziek van Mika, die in de periode voor en na mijn coming-out veel voor me heeft betekend.
Waarschijnlijk is het, als je het niet zelf heb meegemaakt, lastig voor te stellen hoe het voelt om in de kast zitten. In principe voelt het alsof je een groot geheim hebt, waarvan je niet wilt dat iemand het weet. Alleen is het meer dan een geheim, want het gaat jou persoonlijk aan: je bent anders dan de anderen, wilt dat vaak niet zijn, maar je bent het wel. In de kast zitten betekent dan constant een masker ophebben, want je probeert je anders voor te doen dan je bent. En niet alleen voor de buitenwereld, maar ook voor jezelf, want in de worsteling met jezelf zullen velen, net als ik, gedacht hebben: ik niet, ik wil het niet, dus als ik het ontken, dan gaat het wel weg. Voor je dus uit de kast kunt komen, moet je jezelf accepteren zoals je bent, namelijk anders. Ik denk dat het een van de lastigste dingen is die je überhaupt kan overkomen. En als je jezelf dan uiteindelijk hebt geaccepteerd, blijft het lastig, want dan moet je het nog tegen de buitenwereld zeggen. Het moeilijke daarvan is dat je niet terug kunt; als je de woorden uitspreekt, definieer je jezelf als anders. En daarnaast weet je niet hoe je omgeving erop gaat reageren. Zelfs als je weet dat mensen er in principe geen probleem mee hebben, blijft er een rest twijfel bestaan. Enorm ingewikkeld dus.
Als ik luister naar het lied Any Other World hoor ik die moeite. Voor de buitenwereld probeer je zo normaal mogelijk over te komen, je lacht alsof je het echt meent, maar intern woedt er een grote strijd met jezelf, om uiteindelijk tot dat punt te komen dat je de oude wereld achter je laat en uit de kast komt, een nieuwe wereld in stapt: “Say goodbye to the world you thought you lived in.”
Op een zeker moment kan zelfs het geloof in de weg gaan zitten, zoals Mika in No Place In Heaven bezingt. Ik heb vrij lang getwijfeld aan mijn gevoelens, wilde het eigenlijk niet weten, wist niet waar ik heen moest. In deze periode heb ik echter niet getwijfeld aan mijn geloof, ik vond er steun. Mij was immers altijd verteld dat God liefde was en van iedereen hield, ongeacht hoe zij waren. En toch waren er signalen die dit bestreden. Een eerste duw terug in de kast was de Nashvilleverklaring. Hoewel dit vooral het orthodoxe deel was en mijn gemeente hier niet toe behoort, miste ik toch duidelijkheid. Wat dacht mijn gemeente over homoseksualiteit? Een tweede duw ervoer ik toen ik in de Bijbel het begin van de Romeinenbrief zat te lezen. Wat moest ik hiermee? Was er inderdaad geen plaats in de hemel voor mij, zoals Mika zingt? Het zal paradox klinken, maar persoonlijk ben ik nooit zo dichtbij God geweest. Want met mijn twijfels en moeite kon ik bij Hem terecht en uiteindelijk kreeg ik het gevoel dat het goed was. Maar dat het lang geduurd heeft, zal ik hier niet ontkennen.
We zijn nu een jaar verder en dus kan ik er met enige afstand op terugkijken. De reacties op mijn coming-out waren positief en iedere keer dat ik het tegen iemand zei, werd het makkelijker. En hoewel ik vorig jaar nog niet kon dromen dat ik überhaupt trots zou kunnen zijn op mijn homoseksualiteit, ben ik dat toch wel geworden. Want uiteindelijk is het niets anders dan liefde, die groter is dan alles. Ik ben evengoed mens als ieder ander – niets meer, maar zeker ook niets minder. Ik mag, net als ieder ander, liefhebben. En daarnaast: zou het niet een beetje erg saai worden als iedereen hetzelfde zou zijn?
Mocht je zelf nog in een kast ronddwalen, weet dan: het wordt beter, echt! Wellicht geloof je het nu nog niet, maar het komt goed. Doe het in je eigen tempo, en weet: je bent niet alleen. Praat erover met iemand die je vertrouwt. En weet dit: hoe de kerk ook oordeelt, God oordeelt niet – Hij is liefde en heeft voor iedereen oog, ook voor jou. En daarnaast wil ik verwijzen naar de site van Stichting Wijdekerk, waar veel informatie op staat die je misschien verder kan helpen.
Ik heb mij voorgenomen om mij in te zetten voor de acceptatie van LHBTI-ers in de kerk en wil daarom hier tevens een oproep doen. Aan de buitenkant van een kerkgebouw is het lastig om te zien hoe een gemeente over LHBTI-ers denkt. Een drempel kan al weggenomen worden als een kerk hier dus open en transparant over is. Dat kan heel eenvoudig: registreer de opvattingen van de gemeente door middel van een (korte) vragenlijst op wijdekerk.nl. Kleine moeite, heel erg groot plezier!
