Piano Man: Een goed verhaal!
Het thema van het nieuwe kerkelijke seizoen is “Een goed verhaal”. Goede verhalen zijn er in de popmuziek in overvloed, maar één van de beste verhalenvertellers blijft toch Billy Joel. Hij speelde een paar jaar in Los Angeles in een bar piano en zijn ervaringen schreef hij op in het lied Piano Man.
Dit nummer voert ons mee naar een bar op een zaterdag om 9 uur ’s avonds, waar hij achter zijn piano de lotgevallen van de gasten bezingt: De oude man aan de bar die een liedje van vroeger wil horen, John, de barman, die droomt over een carrière als filmster, Paul, die nooit tijd had voor een vrouw, Davy, die waarschijnlijk zijn hele leven in de marine zal zitten… Allemaal gewone mensen, die op zaterdagavond wat willen drinken. Maar gewoon betekent hier niet dat ze inwisselbaar zijn voor elkaar. Het zijn allemaal individuen met een eigen verhaal.
Dat eigen verhaal maakt hen bijzonder. Allemaal hebben ze een verleden, maar ook dromen en idealen. De oude man aan de bar wil door de muziek het verleden herleven, en dan vooral de emoties die er met een bepaald nummer samenhangen. De barman heeft juist een droom die hij wil nastreven, maar waarin hij zichzelf belemmerd voelt. Paul en Davy daarentegen zijn juist weer zo in beslag genomen door hun carrière dat ze vergeten zijn dat er nog een leven daarnaast bestaat. De man aan de piano kent hun verhalen, weet daardoor wie ze zijn en ziet hen daardoor als bijzondere mensen.
Toch is er maar één ding dat hen echt met elkaar verbindt, wat Billy Joel samenvat in de mooiste regels van het lied: “Yes, they’re sharing a drink they call loneliness / But it’s better than drinkin’ alone.” Alle mensen in zijn lied zijn op een bepaalde manier eenzaam. In die bar echter zijn ze even samen en kunnen ze met elkaar hun gevoelens delen. Ze worden daardoor geziene mensen. Het lied is daarmee ook een soort oproep naar elkaar om te kijken en vooral naar elkaar te luisteren, als iemand ergens mee zit.
Het mooie is dat Billy Joel aan het einde van het lied ook de aandacht op zijn muziek legt. Die speelt hij vooral “to forget about life for a while”, om maar even aan iets anders dan de harde realiteit te kunnen denken. Muziek wordt daarmee een vluchtmogelijkheid, maar paradoxaal genoeg doet het lied Piano Man zelf het compleet tegenovergestelde. Het confronteert ons juist met het leven. We worden gestimuleerd na te denken over die eenzaamheid die alle bezoekers met zich meedragen.
Iedereen draagt een goed verhaal met zich mee: een levensverhaal. Ons levensverhaal maakt ons tot wie we zijn, bijzondere, individuele mensen. De essentie van een goed verhaal is echter dat het verteld wordt. Met andere woorden: we moeten ons ook open kunnen stellen om naar een verhaal te luisteren. En als we goed luisteren, zal een goed verhaal ons vanzelf raken, iets met ons doen, en ons in beweging brengen.
Chris Flinterman is Researchmasterstudent Duitse literatuur aan de Universiteit Leiden. Daarnaast zelfbenoemd muziekprofessor met een erg brede smaak: van ABBA tot ZZ Top en alles wat daartussen ligt. Op Twitter te volgen als: @CFlinterman. Blogt verder op 33.45fm over oude rock ‘n roll.
