Op weg naar de ‘Lights’
De advent periode is er een van lichtjes. Iedere zondag wordt er in de kerk een extra kaars aangestoken, langzaamaan worden steeds meer huizen door allerlei lichtconstructies gesierd en in de immer donker wordende decembermaand dragen ook de lichtjes in de winkelstraten bij aan de gezelligheid.
Kortom: wat is een beter thema voor een serie in de adventstijd dan ‘licht’? In deze eerste blog staat daarom het liedje Lights van Janne Schra centraal.
Janne Schra is een artiest die ik al een tijdje volg, omdat ze een geluid heeft dat niet veel artiesten hebben. Haar liedjes zijn vaak vrolijk, een beetje dromerig en soms zelfs enigszins hypnotiserend. Dit jaar kwam haar album OK uit, met als een van de singles Lights.
In dit liedje worden we meegenomen naar een eiland, met palmbomen en drankjes van kokosnoten. Kortom: een perfecte idylle. Je zou het zelfs kunnen opvatten als iemand die als schipbreukeling op een onbewoond eiland terecht is gekomen, maar hier zeker geen problemen mee heeft: op het eiland is alles aanwezig om goed te leven. En toch is er, zoals zo vaak, op een bepaald moment een verlangen. Als je dan op het strand van dat eiland staat en naar de horizon staart, komt de vraag op: wat zou er achter die horizon liggen? Aan de andere kant van dat water?
Nu kan het natuurlijk zo zijn dat er helemaal niets te zien is, behalve een uitgestrekte oceaan, maar dat is bij Janne Schra niet het geval: aan de horizon zijn lichtjes te zien. Dansende lichtjes. We weten niet waar ze vandaan komen, wat ze veroorzaakt. De grote vraag is dan: durf je het aan om alle zekerheden die je hebt achter je te laten, de zee in te duiken en te gaan zwemmen naar die lichtjes, naar het onbekende?
Daar gaat het namelijk om. Kunnen we ons losmaken van alles om ons heen? Weten we hoe we opnieuw willen beginnen? Of zitten we al zo lang vast op ons eiland dat we het niet meer aandurven om de sprong in het diepe te wagen? Het is immers lastig: op ons eiland kennen we de palmbomen, weten we de weg, hebben we een dagelijkse routine, hebben we goed te eten en te drinken; waarom zouden we überhaupt weggaan?
Maar juist daarin schuilt het dilemma. Als we vast blijven houden aan wat we kennen, dan zullen we nooit weten wat er achter die lichtjes schuilgaat. Dan is er wel een aantrekkingskracht om dat te ontdekken, maar blijft het daarbij en kunnen we enkel dromen over wat er aan de overkant is.
Wat namelijk als die lichtjes de lichtjes van Kerstmis zijn, die zo’n aantrekkingskracht uitoefenen? De nieuwe hoop in de wereld? Blijven we dan waar we zijn, omdat we niet weten waar we naartoe gaan? Stel dat de Wijzen uit het Oosten zo hadden gedacht toen ze de ster zagen, of Simon, Andreas, Jakobus en Johannes, toen Jezus hen riep. Dan had de Bijbel er heel anders uitgezien. Maar zij vertrouwden op het licht en durfden van hun eiland af te stappen om naar de lichtjes aan de overkant te zwemmen.
En dus stappen wij ook van het eiland af. Op weg naar de lichtjes aan de horizon, de lichtjes van Kerst, in de hoop dat het daarna beter wordt.
Chris Flinterman is Researchmasterstudent Duitse literatuur aan de Universiteit Leiden. Daarnaast zelfbenoemd muziekprofessor met een erg brede smaak: van ABBA tot ZZ Top en alles wat daartussen ligt. Op Twitter te volgen als: @CFlinterman. Blogt verder op 33.45fm over oude rock ‘n roll.
