Op weg, ‘long as I can see the light…
De advent periode is er een van lichtjes. Iedere zondag wordt er in de kerk een extra kaars aangestoken, steeds meer huizen worden door allerlei lichtconstructies gesierd en in de immer donkerder wordende decembermaand dragen ook de lichtjes in de winkelstraten bij aan de gezelligheid. Kortom: wat is een beter thema voor een serie in de adventstijd dan ‘licht’?
In deze tweede blog staat daarom het liedje Long As I Can See The Light van Creedence Clearwater Revival centraal.
Het is een interessant nummer over iemand die op reis wil gaan, of eigenlijk eerder op reis moet gaan, maar daarbij ook gelijk vooruitkijkt naar zijn thuiskomst. Hij draagt iemand op een kaars voor het raam te zetten, opdat hij het licht van die kaars kan zien. Het licht fungeert hier dus als een herkenningspunt.
Daarnaast wordt het licht ook als een geruststelling gebruikt. Degene die weggaat zegt immers dat hij niet al te lang weg zal zijn, slechts een tijdje zal reizen, maar dat de ander zich geen zorgen hoeft te maken, zolang hij het licht kan zien. Dat kan verschillende dingen betekenen: de reis gaat niet al te ver, daarom kan de reiziger het licht nog zien. Maar dat wordt hier volgens mij niet bedoeld. Eerder is de kaars oriëntatiepunt, dat aangeeft waar het huis van de reiziger is, zoals een vuurtoren voor schepen op zee een oriëntatiepunt is. De kaars geeft aan waar de reiziger na zijn reis naartoe moet gaan: waar zijn thuis is.
Deze uitleg doet wellicht denken aan een ander lied: Zet Een Kaars Voor Je Raam Vannacht van Rob de Nijs, de Nederlandse bewerking van Can I Get There By Candlelight van David McWilliams. Waar het in de Engelse versie nog gaat om de vraag of de reis met één kaars gemaakt kan worden (of dat het doel te ver weg is en de kaars dus eerder opbrandt), gaat het bij Rob de Nijs om iets anders. Hij zingt over een eenzaam persoon die een kaars voor het raam moet zetten om aan te geven dat ze op de ander wacht. De kaars wordt hier een verwachting, een teken dat iemand een ander nodig heeft.
Daarmee wordt nog maar eens duidelijk hoe belangrijk het licht is. Het kan dienen als begeleider op onze reizen, oriëntatie bieden om te zien waar we zijn en waar we naartoe moeten en tegelijk kan het een verwachting uitdrukken of een boodschap overbrengen.
Het licht van Kerst, waar we bij deze tweede Advent al iets meer van zien, draagt het allemaal in zich. Laat het licht dus vooral branden, om de weg te wijzen naar waar we naartoe moeten. Maar als we onderweg iemand tegenkomen die in de schaduw leeft of eenzaam is, laten we dan vooral ook ons licht op hen schijnen. Want uiteindelijk moeten we allemaal ons thuis in het licht vinden.
Chris Flinterman is Researchmasterstudent Duitse literatuur aan de Universiteit Leiden. Daarnaast zelfbenoemd muziekprofessor met een erg brede smaak: van ABBA tot ZZ Top en alles wat daartussen ligt. Op Twitter te volgen als: @CFlinterman. Blogt verder op 33.45fm over oude rock ‘n roll.
