Jump van Madonna

Ik las Johannes 15 over de wijnstok en wijnranken en wist diep van binnen meteen: ‘Ja dit is waar. Ik ben geen losse molecuul in het grote heelal, die eenzaam en losstaand zonder doel, richting en zin zweefde in het niets. Ik zit vast aan iets wat groter is dan ik!’ Dat ‘grotere’ droeg in de Bijbel de naam God. Het diepe besef van zin, voelde als thuiskomen.

Zeker weten dat iets waar is en er alleen al over lezen, zorgde voor een verandering. Het zorgde voor een andere wijze van kijken naar de realiteit. Er was zomaar ineens een deur geopend naar een nieuwe realiteit waarin ik mij blijkbaar (ook) leek te bevinden.

Het lezen van de bijbel en weten dat het waar is wat er staat, zonder precies te weten hoe of wat, is voor mij ‘geloof’.  Geloof (Pistis in het Grieks) is mij zonder dwang laten overreden door God voor de realiteit, voor de waarheid. Blijkbaar had Hij mijn binnenste al voorbereid om de realiteit van Johannes 15 te ontvangen. Het geloof was iets wat Hij mij aanreikte.

Vertrouwen is andere koek. Het is de stap erna. Het is vanuit het geloof een sprong wagen, het is een actie door mij geïnitieerd. Het is vertrouwen stellen in Hem en geloven in wat Hij zegt. Vertrouwen is dus de sprong in het diepe durven wagen. Het leven van alledag buigt, draait en zonder anker ga je alle kanten op. Vertrouwen is een sprong in de ruimte maken; vanuit de beperkte menselijke onwetendheid in het Alwetende.

Het Griekse woord “Balló” in de bijbel betekent mezelf werpen, of plaatsen c.q. neerleggen in de handen van…. Het is een loslaten van zekerheden waar ik zelf zo krampachtig heerschappij over wil hebben. De enige zekerheid is dat ik kan geloven erop mag vertrouwen dat ik altijd goed terecht kom. Ik zal zachtjes in Zijn handen vallen. Met mijn springen, geef ik mezelf, mijn eigen heerschappij over mijn ikje, over aan Iemands zorg. Iemand die alwetend is en weet wat het beste voor mij is. Door te vertrouwen op de zorg van Iemand die mijn welbevinden op het oog heeft, kan ik ook elke uitkomst loslaten.

Na het komen tot geloof, heb ik mij op mijn 40e laten dopen. Dit was misschien wel een van de eerste geloofssprongen in een lange rij van sprongen. Het lied van Madonna beschrijft deze sprong, deze Jump, de Balló. Het besef dat ik maar tot een bepaalde grens tot mijn recht was gekomen in de enige realiteit waarin ik mij voor mijn eerste sprong bevond.
Geen tijd dus meer te verspillen om mijn eigen weg te vinden; de weg hoe ik ‘eigen’-lijk bedoeld ben te zijn, een weg waarbij ik zeker ben dat God daar een eigen kamer voor mij gereed heeft gemaakt in Zijn Rijk: “A place of my own”.

Springen is risico durven nemen. Maar omdat ik Gods handen mag pakken als ik spring, kan ik erop vertrouwen dat niet alleen Hij, maar ook mijn nieuwe familie er is om mij op te vangen. “All my sisters” en broers. Mijn nieuwe familie die aan mij verbonden via de wijnstok, zal ook mij helpen om te blijven vertrouwen, bij elke sprong in Gods ruimte die ik neem.

Tynke van Schaik (1970) is een ‘verse speurneus in reliland’, op Twitter te volgen als: @Druifluisje of via haar website: Vindingenrijk