It takes every kinda people…
Er bleef de afgelopen dagen, in alle commotie rondom de Nashville verklaring, een liedje door mijn hoofd spoken. Een liedje uit 1978, maar met een tekst die in al die jaren nog niets aan actualiteit heeft ingeboet en mijn gevoelens bij deze discussie precies verwoordt.
Dat liedje is Every Kinda People van de Engelse zanger Robert Palmer. Dit nummer staat voor mij voor de belangrijkste boodschap die er is: we zijn allemaal gelijkwaardig. Palmer zingt over hoe mensen het goede proberen te doen, uitgaande van hun principes of eigen ideeën. Hij maakt daarbij een belangrijke opmerking, die als refrein meerdere keren terugkomt: “it takes every kinda people / To make what life’s about / Every kinda people / To make the world go ’round.” Hiermee herinnert hij ons eraan dat, ook al proberen we ons eigen leven te leiden en daarin het goede te doen, we niet alleen op deze wereld zijn. We hebben iedereen nodig in deze wereld, ongeacht afkomst, geslacht, seksuele voorkeur, of welke andere onderscheidende kenmerken dan ook. Ieder individu telt, want iedereen draagt op een eigen manier bij aan de wereld. Het is daarom juist de diversiteit van alle verschillende identiteiten die het leven z’n kleur geeft en de wereld zo’n kleurrijk geheel maakt.
Met dit lied raakt Palmer aan de boodschap die Jezus al uitdroeg. Door om te kijken naar de armen, de zieken, blinden, melaatsen, tollenaars en andere mensen die niet zonder meer door de samenleving werden geaccepteerd gaf Hij een krachtig signaal af. Zij horen er bij, want juist zij maken het verschil in ons leven. Niemand is beter dan de ander, en nog belangrijker: niemand hoort een oordeel te vellen over wie die ander is. De liefde van God voor de mensen is onvoorwaardelijk en voor iedereen, niemand uitgezonderd.
Robert Palmer verwoordt het in zijn lied zo: “You know that love’s the only goal / That could bring a peace to any soul / Hey and every man’s the same / He wants the sunshine in his name.” We zoeken allemaal naar vrede en liefde. In essentie zijn we daarom ook allemaal hetzelfde: we streven naar een gelukkig leven. En dat kan alleen maar met elkaar, als we een ieder respecteren voor wie hij of zij is en als onze naaste zien.
Meer weten over de Nashville statement? Lees het hier.
Chris Flinterman is Researchmasterstudent Duitse literatuur aan de Universiteit Leiden. Daarnaast zelfbenoemd muziekprofessor met een erg brede smaak: van ABBA tot ZZ Top en alles wat daartussen ligt. Op Twitter te volgen als: @CFlinterman. Blogt verder op 33.45fm over oude rock ‘n roll.
