Hotel California – the Eagles
Het is een van de populairste nummers uit de popmuziek (zoals de Top 2000 ieder jaar laat zien) en zonder twijfel het bekendste hotel dat er bestaat: Hotel California. Maar waar gaat het nummer van de Eagles eigenlijk over?
Daarover lopen de meningen sterk uiteen: er zijn talloze interpretaties voorhanden. De uitspraken van Don Henley, een van de schrijvers van het lied, dragen daar ook aan bij: de ene keer zou het over de keerzijde van de Amerikaanse Droom gaan, de andere keer is het een metafoor voor de reis van het leven. Duidelijkheid is er dus zeker niet.
Zelf vind ik het lied vooral iets beklemmends hebben. Een man (of vrouw?) rijdt door een warme zomernacht, zoals ze in Californië nogal eens voorkomen. Omdat hij moe wordt, zoekt hij een slaapplaats op om de nacht door te brengen. Dat wordt het Hotel California. Interessant is daarbij dat hij al bij binnenkomst denkt: “This could be heaven or this could be hell”. Het is een hotel met een zekere ambiguïteit, waarbij het van buiten niet duidelijk is of dit een goede of slechte plaats is om te verblijven.
De vrouw die de reiziger verwelkomt is erg op uiterlijkheden gericht. Ze is gek op Tiffany, zo horen we, heeft een Mercedes Benz en heel veel zogenaamde ‘vrienden’. Ook in het hotel zelf zijn veel aanwijzingen naar uiterlijkheden te vinden. Er zijn spiegels op de plafonds te vinden en roze champagne, die duiden op een leven in weelde en vooral ook een narcistisch wereldbeeld tonen. Het geeft een leeg gevoel, zoals de dame zegt: “we are all just prisoners here, of our own device.” Losjes vertaald: door ons eigen toedoen zijn we gevangenen van onszelf geworden. We tonen aan de buitenwereld hoe geweldig we het hebben, bijvoorbeeld op sociale media, en worden daardoor verplicht om het ook geweldig te hebben. We kunnen of durven niet meer te tonen wie we eigenlijk zijn en hoe we het eigenlijk hebben, zeker niet als het slecht gaat. Het beest, wat in de volgende regels gedood moet worden, is volgens mij een personificatie van die gevangenis die we voor onszelf hebben gecreëerd; we willen het wel doden, we willen wel ontsnappen, maar kunnen het niet, omdat die genoegens ons in de greep hebben.
Het doet me denken aan Prediker, die op zoek was naar de zin van het leven, maar ontdekte dat alle genoegens van het leven enkel leegte brachten: ze waren slechts gericht op het individu, waardoor er geen nut voor anderen in te vinden is. Pas zodra er iets te delen is met anderen, brengen de activiteiten iets op en verliezen daardoor hun leegte.
De reiziger in het lied ondervindt deze leegte ook en probeert daardoor aan het einde te vluchten. Of dat lukt, is niet eenduidig vast te stellen. Tekenend echter zijn de woorden van de portier aan het einde van het lied: “We are programmed to receive / You can check out any time you like / But you can never leave!”
Chris Flinterman is Researchmasterstudent Duitse literatuur aan de Universiteit Leiden. Daarnaast zelfbenoemd muziekprofessor met een erg brede smaak: van ABBA tot ZZ Top en alles wat daartussen ligt. Op Twitter te volgen als: @CFlinterman. Blogt verder op 33.45fm over oude rock ‘n roll.
