De kracht van You’ll Never Walk Alone
Bij iedere thuiswedstrijd van voetbalclub Liverpool F.C. galmt het over het veld: You’ll Never Walk Alone. Tegelijkertijd staat dat nummer op diverse gospelalbums, zoals die van Elvis Presley en Aretha Franklin. Waar komt dit lied vandaan en hoe is het op zulke uiteenlopende plaatsen terechtgekomen?
Het lied You’ll Never Walk Alone komt oorspronkelijk uit de musical Carousel. In deze musical wordt het gezongen door Aunt Nettie, een rol van Christine Johnson, die met het lied troost brengt aan Julie als zij haar man verliest. Interessant is dat het lied oorspronkelijk niet in de musical zat, omdat de personage Aunt Nettie niet bestond in het toneelstuk waar de musical op gebaseerd is. Toen Christine Johnson dit personage in het leven riep, werd het nummer speciaal voor haar geschreven.
Het troostrijke dat er in dit lied schuilt, is ook de reden waarom het zo’n populair gospelnummer geworden is. Het lied bemoedigt om nooit op te geven, ook al is het leven nog zo zwaar; aan het einde van de storm, van de problemen, wacht er een gouden lucht en een betere toekomst. Het enige wat je moet doen is blijven hopen, want dan loop je niet alleen (zoals de Nederlandse uitdrukking zegt: gedeelde smart is halve smart). Een mooie boodschap, die op een gospelalbum niet misstaat.
Om te begrijpen hoe dit lied in de voetbalcontext terechtkwam, is een tussenstap nodig. In 1954 werd het nummer namelijk opgepikt door Roy Hamilton, die met zijn opname een nummer 1 hit scoorde in de Amerikaanse R&B lijst. Deze versie heeft een ander arrangement, wat belangrijk is voor de verdere ontwikkeling van het lied. Het is namelijk vrij zeker dat Gerry & The Pacemakers deze versie gehoord hebben toen zij hun versie in 1963 opnamen. Voor hun single echter uitkwam, zou Gerry Marshden, de zanger, bij Liverpool F.C. aangeklopt hebben en de manager het nummer hebben laten horen. De manager reageerde erg positief en hierdoor kon het lied uitgroeien tot het clublied van Liverpool F.C.. In Nederland kreeg ook de versie van Lee Towers bekendheid, die van het lied een huldigingslied voor Feyenoord maakte.
Troost en verbondenheid liggen dicht bij elkaar, zo bleek ook toen het lied in een herdenkingsdienst na de Hillsboroughramp in 1989 gezongen werd. Bij deze ramp kwamen 96 Liverpool supporters door een paniekuitbraak om het leven. Toen bleek dat dit nummer niet alleen de verbondenheid uitstraalt, maar vooral ook troost kan geven.
Chris Flinterman is Researchmasterstudent Duitse literatuur aan de Universiteit Leiden. Daarnaast zelfbenoemd muziekprofessor met een erg brede smaak: van ABBA tot ZZ Top en alles wat daartussen ligt. Op Twitter te volgen als: @CFlinterman. Blogt verder op 33.45fm over oude rock ‘n roll.
